"دل نوشته"                                  

گاه در دل احساس سنگین غم،تورا به نجواهای شبانه می کشد وگاه حس شکوه وشادی تورا به شنیدن آهنگی شادودلنواز سوق می دهد.آیابه حس لذت بعدازگریه ها و نجواهای شبانه پی برده ای؟وبه سنگینی و خستگی یک شعف پرهیجان بعد از شنیدن آهنگی دلنواز دل سپرده ای؟براستی چه حسی است در این دو که آرامش بعد از غم را ارجحیت است به غم بعد از شادی.

وقتی عمق وجودت از سرچشمه ای به نام خدا لبریز می شود این حس رهایی از تاریکی و ادغام شدن به ابتدای فطرتت و رهایی از دغدغه های تکراری وهمیشگی،می شود حس خوب پاکی.                                             

اگر شوق حضور در مقابل آفریدگارمان و خوب بودن دربرابریکتا معبود،شود خط مشق سرور تو،آنجاست که می شود،نامنتهای شعف همیشگی ات.

نه،هرگز نخواهم گفت خدا یعنی غم ولی شاید...شاید...ردپای خدا را گم کرده ایم و او مارا برای جستنش تنشی لازم است تا حضور دستانش را حس کنیم.

وشاید دلهایمان آنقدر خالی از او باشد که هیچگاه لرزه های بی او بودن را در خود نفهمیم و نفرین و نفرت آغاز و پایان زندگیمان شود.

وشاید چه خوب باشد...

گرمایش همیشه روی شانه هایمان احساس شود تا جود وجودی او شرور زندگی باشد تا دیگر غمی نباشد که خدا را در آن خلاصه کنیم.