زیبایی را در ظاهرمی جویی،وازهرکس سراغ زیبایی رابگیری تورابه آبی دریا،رهنما میشودویابه سرسبزترین قله ها می کشاندویابه رنگین کمانی که پس ازباران برتونمایان میشود،براستی زیبایی،هرآن چیزی است که می نماید؟وقتی خدارابازیباترین می جویی آیا براستی باید به سرسبزترین وادی سفرکنی،تااورادریابی؟من می خواهم باتوازنازیباترین بگویم که زیبایی برتوآشکارمیکند،گاه درپس هرچهره ی نازیبا کلامی شیواتوراازظاهررها میسازدوبه دنیایی زیباترمی کشاندوچه چیزی خوشترازاینکه ازآنچه همیشه درجلوی چشمانت می بینی وان را برای خود استوره ی زیبایی می کنی جداشوی وبه عمق بنگری،برآن چیزی بنگری که بر آن حقیقت،خلق شده ای،خداوند تورا آفریدتا بدانی هر آنچه در ظاهر زیبا داری از تو جدا می شوند وسیرت زیبای تورا ارزشیابی می کنند.

حکایت خار:

من اینک خاری هستم که بردستان توفروشده ام شاید اگردیده میشدم بردستان توسوارنمی شدم توازگل فقط گل می بینی وزیبایی ظاهرش،وهیچ گاه به او نمی نگری بخاطر خارهایی که برتن داردهرجاگل باشد،سبزه زاری باشد،آنجا محفل هزاران عابری است که می خواهند برروی دنیا بخندندودنیای شادشان را شادترکنند ومن بوته خاری هستم که دردل صحرای بی آب وعلف روزهارابه شب رساندم ودر کنارمن هزاران سینه فریادبرمی داشت،من در کنارخودرنگ خدارابه وضوح می بینم من مخملگاه دل شکستگانم که ازهمه دنیاباهمه زیباییهایش به دل صحراپناه می اورندتاخودراباآن حقیقتی که هستندبشناسنداشک می ریزندوخداراباانچه هست فریادمی زنندوچه جایی بهترازبیابانی که بابوته های خارمزین شده ولی انهاسادگی رادوست می دارند.