بی شک،روح دراین فصل زاده است وعشق دراین روز سرزده است ونخستین بارآفتاب درنخستین نوروز طلوع کرده است وزمان با وی آغاز شده است.

اسلام که همه رنگ های قومیت رازدود وسنت هارا دگرگون کرد،نوروزرا جلای بیشترداد،شیرازه بست وآن راباپشتوانه ای استوار،ازخطرزوال دردوران مسلمانی ایرانیان مصون داشت.انتخاب علی (ع) به خلافت و وصایت،درغدیرخم،هردودراین هنگام بوده است وچه تصادف شگفتی!آن همه خلوص وایمان وعشقی که ایرانیان دراسلام به علی (ع)وحکومت علی (ع) داشتند،پشتوانه نوروزشد.نوروز که باجان ملیت زنده بود،روح مذهب نیزگرفت؛سنت ملی ونژادی،باایمان مذهبی وعشق نیرومند تازه ای که دردل های مردم این سرزمین برپاشده بودپیوندخوردومحکم گشت،مقدس شدودردوران صفویه،رسما یک شعارشیعی گردید؛مملوازاخلاص وایمان وهمراه بادعاهای ویژه ی خویش.آن چنان که یک سال نوروزوعاشورا دریک روزافتادوپادشاه صفوی،آن روز راعاشوراگرفت وروز بعد را نوروز!