شطرنج وار زندگی نکنیم

 بودن در عالم وجود وحل شدن در تصور آن،آدمی را به شکل مهره ای درمی آورد که بی اختیار در صفحه ی شطرنج زندگی،از خانه ای به خانه ای دیگر کشیده می شود.بی انکه سیاهی یا سفیدی زیر پایش را در یابد.آنگاه لحظه ها با حرکت بی ثمر مهره ها سپری می شوند ودرست در آخرین لحظه که وقت رفتن فرا می رسد،عده ای عبث بودن عبور لحظه هارا در می یابند وباور نمی کنند که به همین سادگی فریب خورده اند و قبل از آنکه اولین چرای همه ی عمرشان را بر زبان آورند،به همان جایی که ازآن آمده اند،دوباره بازمی گردند،وعده ای آن لحظه ی آخر را هم مثل همه ی لحظات سپری شده،سپری می کنند وبی خبر از چگونه آمدن وچگونه رفتن خویش،در دل جوهره ی هستی فرو می روند.اما معدودی در لحظه ای از لحظه های در حال حرکت به خود می آیند و آخرین لحظه،لحظه ی آغازینی می شود کز آنها فراسوی صفحه های سیاه و سفید،از سر نقطه ی خط نادیده،حرکتی را آغاز می کنند تا لحظه های تهی را سرشار از معنی و مفهوم کنند و سر آخر جذب منبع جوهره ای،ناشناخته به ابدیت بپیوندند.

زندگی باوری می خواهد،آن هم از جنس امید

 که اگر سختی راه،به تو یک سیلی زد

  آن امید به تو گویدکه خداهست هنوز 

از طاهر جیناک